Antistadswagen

Het is weer van dat. Een autoconstructeur lanceert een ‘stadswagen’. In dit geval is de kwalificatie zelfs in de modelnaam verwerkt: de Citigo.  Niet dat er hiermee iets nieuws onder de zon is, Skoda schrijft zich hiermee in in een lange traditie. Allicht zijn er nog vroegere voorbeelden te vinden, maar uit de jaren zeventig van vorige eeuw herinner ik me de Kadett City en wie weet was de Chrysler New Yorker, voorwaar geen kleintje, indertijd ook al gedacht als een ‘stadswagen’. Als we ons dus moeten verwonderen over de Citigo dan is dat omdat het nog steeds gebeurt. Dat het blijft duren. En dat de kwalificatie ‘stadswagen’ kritiekloos wordt overgenomen in de media. Alsof het woord geen contradictio in terminis zou zijn.

Een auto is een afstandscreëerder en een vlaktevuller: alles wordt bereikbaar en dus zorgt hij ervoor dat op termijn alle functies verspreid geraken zodat finaal de te overbruggen afstanden groter zijn geworden. Het resultaat zien we in onze ruimtelijke ordening waar ‘uitzaaiing’ de beste omschrijving is, maar stedenbouwkundigen het eufemistisch over ‘verneveling’ hebben.

De stad is daarvan het tegendeel. De stad is de steengeworden nabijheid: korte afstanden, grote concentraties van functies, compactheid – kortom: duurzame mobiliteit.

De auto is dus antistedelijk, want ondermijnt die troeven van de stad. Zelfs al zouden de Citigo en zijn soortgenoten niet stinken, geen lawaai maken en geruisloos door de wind worden aangedreven. Zelfs al zouden ze op straat elkaar niet in de weg zitten en uiteindelijk netjes onder de grond worden geparkeerd. Zelfs al zouden ze absoluut botsvriendelijk zijn voor voetgangers en fietsers, dan nog zouden die zogenaamd sympathieke stadswagentjes dus antistadsvoertuigen zijn die een stille oorlog voeren tegen de stad.

Maar misschien staat dat alles ook eerlijk in de kleine lettertjes onderaan op de affiche. Alleen kan ik ze van hieruit niet lezen en is de afstand niet overbrugbaar.