Of hoe je van strebers fietsendieven maakt…
Advertenties
Categorie archief: Amusement
Reis naar de toekomst
Er zijn er die mij graag wegzetten als een autohater. Dat ben ik niet. Integendeel. In werkelijkheid ben ik een autoliefhebber. Veel auto’s zijn kunstwerken op vier wielen. Het zijn in metaal, glas en rubber gegoten verhalen. Ik houd ervan.
Doorheen de jaren heb ik evenwel geleerd dat de auto in zijn huidige verschijningsvorm zijn tijd gehad heeft. De match is afgelopen, de blessuretijd is bezig. De toekomst van de auto ligt in het museum.
Dankzij het bestaan van vele automusea, kan ik dus af en toe op bezoek in de toekomst.
Zoals laatst nog in Den Haag, waar zich één van de grootste en belangrijkste autocollecties ter wereld bevindt. Een aanrader, ook voor wie niet van auto’s houdt. Er rijden bussen van Den Haag Centraal tot vlakbij het museum richting Wassenare.
“Hier bewaar ik de droom van snelheid en vrijheid,” verklaart eigenaar Evert ouwman, rijk geworden met de import van Toyota’s, in het boek ‘Snelwegverhalen’ van Melle Smets en Bram Esser.
Hij heeft gelijk, maar het is dan wel grappig en wellicht onbedoeld symbolisch dat de toegangsweg naar het automausoleum er één is met kinderkopjes. Helemààl symbolisch wordt het als je weet dat de stenen leeuwen links en rechts van de toegang afkomstig zijn van het (gesloten) dierenpark van zijn broer. Dierentuin of autotuin – in beide gevallen is het een spiegel voor de menselijke eigenaardigheden. Zowel in de dieren als in de auto’s projecteren we wie we willen zijn.
Overigens klinkt het woord ‘autotuin’ ook weer wat cynisch voor wie weet dat Louwman jaren in de clinch lag met de milieubeweging om zijn museum te kunnen neerpoten op de plaats van een bos.
Maar genoeg gezeurd. Binnen is de droom in tact. Elk item ademt er inderdaad snelheid en vrijheid. Bijvoorbeeld deze gepimpte Amerikaan in Art Déco-stijl met een Harley Davidson aan boord. Prachtig onpraktisch. Het voorbijgestreefde verpakt als futurisme. Ik hou ervan.
Bevat het museum honderden en honderden unieke exemplaren, het ene al spraakmakender en legendarischer dan het andere, de allermooiste ‘les’ zit toch helemaal op het einde. Daar wordt de vermoeide bezoeker uitgenodigd om iets te drinken en te eten.
Anders dan men zou verwachten heeft Louwman daarvoor geen snelwegrestaurant met fastfood uit de grond gestampt. Wel een replicaplein dat getuigt van een grote nostalgie naar toen er nog leven tussen de huizen was en de auto nog niet het publieke domein domineerde.
Zo schijnt zelfs deze petrol head bij uitstek te hebben ingezien: als het écht gezellig moet zijn, heb je vooral geen auto’s nodig.
Gepersonaliseerd
Gepersonaliseerde kentekenplaten zijn intussen algemeen bekend. Maar in Herentals gaan we nog een stapje verder. Er wordt hier voorzichtig geëxperimenteerd met gepersonaliseerde borden. Met de boodschap “opgelet, wielrenner!” kan in de Keizerstede alleen maar Rik Van Looy zijn bedoeld.
Interludium (2)
Voor wie zich al eens afvroeg wat er eigenlijk nà het einde van het fietspad komt, volgt hier het antwoord. Alvast voor de luchtfietsers onder ons is het geruststellend.
De Vrienden van de stad
Doet dit beeld bij jou een belletje rinkelen? Zo ja, dan is de kans groot dat jij jonger bent dan ik en deel uitmaakt van de generatie die opgroeide met de sitcom ‘Friends’ op de beeldbuis.
Mijn kinderen troonden mij mee naar dit heiligdom in Greenwich Village, hartje Manhattan. Ze lieten mij er wat onwennig bijstaan. Buiten beeld, maar even goed buiten spel.
Pas terug thuis, lezend in Jeff Specks boeiende boek ‘Walkable City’, werd mij duidelijk dat ik een voor mobiliteitsgekken belangrijk monument had gezien.
De stedenbouwkundige Speck vertelt welke televisiefeuilletons in zijn jeugd in de zeventiger jaren het mooie weer maakten: Gilligan’s Island, The Brady Bunch en The Partridge Family. Drie series, zegt hij, die de suburb als decor hadden en ‘lage huizen op lommerrijke percelen, omringd door meer van hetzelfde’ presenteerden als het normale. De enige series die toen in de stad speelden, Dragnet, Mannix en The Streets of San Francisco, Hawaii 5-0, hadden stuk voor stuk criminaliteit als onderwerp.
Vergelijk dat even met de televisiereferenties van de generatie die opgroeide in de negentiger jaren, zegt Speck. Zij keek naar Seinfeld, Sex and the City en Friends – stuk voor stuk shows waarin de grote stad, wellicht niet toevallig telkens New York, liefdevol geportretteerd werd: “The most urban of American cities was the new normal, and certainly good.”
Het punt van Speck: “I grew up in the suburbs watching shows about the suburbs. They grew up in the suburbs watching shows about the city.”
Het resultaat kennen we: de stad is aan een enorme remonte bezig dankzij een generatie die niet gruwt van de stad maar ernaar verlangt. Voor deze mensen is niet langer de automobiel de belangrijkste vorm van mobiliteit, maar nabijheid. In Friends dus geen roadscènes met blitse wagens, maar wel mensen die schijnbaar van om de hoek het pand komen binnenwaaien…
PS. Wat Speck er niet bij vermeldt is dat alleen de buitenkant gefilmd werd in New York. Alle opnames waarin de acteurs te zien zijn werden gedraaid in een Warner Bros-studio in California (bron: Wikipedia). Je kunt niet alles hebben.
Wat hebben we geleerd vandaag?
Antwoord: dat garages sneller kunnen rijden dan 20 kilometer per uur.
