Beter bij de bank van hier

Het gaat snel, dat leven van mij. Gisteren verkende ik nog Leuven, op zoek naar een kot. In de Tiensestraat moes ik balanceren over planken, want men was bezig een tweerichtingsstraat om te vormen naar een éénrichtingsstraat, met het oog op meer parkeerplaatsen en hier en daar een wat bredere stoep. Vandaag, volgens sommigen 32 jaar later (maar ik geloof ze niet), kuier ik er weer rond, op bezoek bij een studerende dochter. De Tiensestraat is intussen weer heraangelegd. (Er is een tijd geweest dat je dat kon zien als een bewijs dat iemand oud was geworden, maar dat is niet langer waar: het is dat onze straten niet meer oud worden.)

In sommige gevallen betekent dat vooruitgang. Zoals hier. Er rijden nu helemaal geen auto’s meer. In de plaats zijn er nu mensen. Veel mensen, ook al had Frank Deboosere voor beter weer kunnen zorgen. De mensen wandelen keuvelend door de straat, kijken naar de etalages, peddelen op hun gemak voorbij of zitten op een terras. Te kijken naar de andere mensen. Ja hoor, mensen houden wel degelijk van mensen.

Omdat we met onze dochter afgesproken hebben op de hoek van Tiense en de Muntstraat en een beetje vroeg zijn, zetten we ons neer op een bank. Ooit was dat science fiction, want in de jaren tachtig en negentig stonden er geen banken in de Tiense. Ondenkbaar, want geen plaats voor.

Maar tegenwoordig kan het. En wat ze ook over banken mogen beweren: ze renderen.

We hadden ons nog maar net verwonderd over de gevels die we jarenlang niet hadden gezien (want stilstaan in de Tiense, dat lukte alleen om halfvier ’s morgens en dan was stilstaan om weer heel andere redenen moeilijk), toen een bejaarde dame ons aansprak. Of we het erg zouden vinden om een beetje op te schuiven? En of zij er dan bij mocht?

Natuurlijk vonden we dat niet erg en natuurlijk mocht ze erbij. ‘Dank u,’ zei ze heel overbodig (maar aan sommige overbodigheid hebben wij al wat meer nood dan aan andere). Ze had geen aanmoediging nodig om te beginnen vertellen.

In geen tijd kwamen we te weten dat ze weduwe was, 93 jaar (ik vergat te vragen hoe dikwijls zij de Tiense had weten heraanleggen) en op terugtocht van de bushalte op de Grote Markt. Daar had ze een bus naar huis willen nemen, maar er was geen bus gekomen. “Er is iets te doen,” zei ze, “ik weet niet wat. De andere mensen wisten het ook niet.” Ze hapte even naar adem. “Nu moet ik te voet naar huis en dat is toch wel zwaar. Maar gelukkig staat hier een bank.”

We knikten begrijpend. De bank die we luttele minuten eerder nog als een luxe hadden ervaren, bleek opeens over levensreddende kwaliteiten te beschikken.

“Het was mij aangenaam,” zei ze na een tijdje, “ik ga maar eens verder.”

“Op naar de volgende bank,” lachte ik. En had daar spijt van toen we haar tien minuten later inderdaad op een bank honderd meter verderop zagen zitten, moed en kracht verzamelend voor de volgende etappe.

De eerlijkste mobiliteit vermomt zich soms als immobiliteit.