Er zijn mensen die op 15 augustus hun moeder eren. Er zijn er die hun auto eren.
In Ramsel stootten we afgelopen woensdag op een pronkfeestje van tuners, u weet wel, die merkwaardige subcultuur die de doel-middelverdraaiing van het automobilisme zo consequent doordrijft dat het (bijna) kunst wordt.
(Klein zijstapje: in marxistische termen gaat het om een ‘warenfetisjisme’, ofte ‘gemystificeerde reïficering’ (“Verdingliching”), een bijzondere vorm van vervreemding. Maar daar geraak ik het spoor wat bijster, want hoe zit dat dan met vervreemding waarbij de vervreemden zich identificeren met het ‘Ding’?)
Zelfs de grootste autohater zal moeten toegeven dat er pareltjes tussen zitten: het resultaat van uren geduld en garagevlijt die – mooie bonus – behalve voor onbeschermde oren in de regel vrij onschadelijk is. Bij elke verkeersdrempel houden ze braafjes halt, ze rijden ultravoorzichtig uit angst hun auto te beschadigen (is dit misschien geen piste om de verkeersveiligheid te verhogen?) en ze houden onze wegen schoon door alle vuil spoilergewijs aan de kant te vegen.
Aan sommige exemplaren is het letterlijk te merken dat je ook daar moe van wordt. Of is het gewoon inspiratie die uit een tekenfilm werd gepuurd?
De Andere Kris Peeters 