Blik in de toekomst

De eerste dag van onze zomervakantie. Het zou Zweden worden. Het werd zweten. Vandaag dan toch. Een fietstochtje door de Kempen, van knooppunt naar knooppunt – het blijft verbazen hoe men er in geslaagd is om de mooiste hoekjes aan elkaar te rijgen. Meestal zijn ze maar een zakdoek groot, deze vruchten van vergetelheid en gelukkig toeval dan wel van verbeten strijd van groene ridders. De kans dat we ze zonder knooppunten ooit hadden kunnen vinden, was dus verwaarloosbaar klein geweest.

Daarom, nu er zoveel standbeelden van hun sokkel worden getrokken en het zinvol is te denken aan vervanging, herhaal ik mijn oproep: geef de uitvinder van de knooppunten, de heer Hugo Bollen, een standbeeld. Eén met een royale fietsenstalling rondom, zodat het niet door fietsers genegeerd kan worden.

Maar in een land als het onze, al in 1968 door Renaat Braem neergesabeld als “het lelijkste land ter wereld”, is het onvermijdelijk dat zelfs het meest uitgekiende fietsknooppuntennetwerk ook voert langs lelijkheid.

Er zijn de obligate kandidaten voor de galerij van ‘Ugly Houses‘.

Er zijn de uit Tatifilms geplukte taferelen van mannen en vrouwen die op hun knieën en met een aardappelmesje in de hand hun lange lange oprit bevrijden van oprukkend groen – Sisiphusarbeid op z’n best.

Er is het landschap, getekend door de vele littekens van verkeerde keuzes uit het verleden.

Doorkijkje naar de toekomst

En er zijn af en toe de doorkijkjes naar de toekomst. Ziehier de prelude van de verdere dichttimmering van het landschap. Alle ingrediënten voor wat komen zal zijn er al.

Om te beginnen: de wachtgevel. De wachtgevel is voor ons doodgewoon, maar voor buitenlanders een intrigerend fenomeen. De wachtgevel is eigenlijk een verwachtgevel: hij is al zwanger van het huis ernaast.

Verder: het perceel. Dat is reeds ‘bouwrijp’ gemaakt, dit wil zeggen dat tabula rasa werd gemaakt van alles wat er groeide en bloeide. “Mijn vlakke land,” zong Brel. Wat hij bedoelde was: “mijn platte land.” Als wij Vlamingen iets bouwen, dan beginnen wij van scratch. Wie zei daar dat grondigheid iets van de Duitsers was?

In de verte: de garage. Behalve een baksteen dragen wij ook een stuurwiel in onze maag. En dus hoort bij een huis ook een autostalplaats die soms zelf een huis is. Zoals hier, waar de garage dient als woning tijdens de werf. Ooit zal de garage een oprit krijgen – een lange lange oprit die in het beste geval met aardappelmesjes, in het slechtste met Roundup of erger zal worden grijs gehouden. Door onze atavistische regelgeving stimuleren wij mensen om hun garage achteraan het perceel te zetten, wat het maximum aan verharding garandeert en alle nadelen die daarbij horen voor de waterhuishouding, voor de portemonnee, voor de esthetica en voor de privacy. Maar niemand komt op het idee om die perverse regelgeving eens aan een kritisch onderzoek te onderwerpen.

Van de breedte van de poort valt reeds af te lezen dat het waarschijnlijk twee auto’s zullen worden – zoals bij de buurman. Bij hem is de voortuin nog groen – voorlopig toch, want het feitelijke gebruik doet mij gokken op een spoedige implementatie van het IMFY-syndroom (In My Front Yard) en dus een degradatie tot oprit.

En tot slot zijn er de nutsleidingen. Deels nog bovengronds: de lintbebouwing kost ons, aldus een antwoord van minister Weyts op een parlementaire vraag van Ingrid Pira enkele jaren geleden, 126 miljoen euro per jaar en dus is het geen wonder dat we er nog niet toe gekomen zijn alles netjes onder te spitten. Die bijkomende factuur hangt dus nog letterlijk in de lucht.

Jawel, soms is het niet zo moeilijk om in de toekomst te kijken.