In de overgang

Hello folks,

We hebben de klip genomen, de dans ontsprongen, het vuurwerk ontweken, de indigestie verijdeld, de kater verwerkt, de tafeldiscussies overleefd, de duisternis overwonnen en de weemoedigheid getemd. Het zou kunnen dat we klaar zijn voor 2020, al zal dat vooral uit de feiten moeten blijken.

In afwachting kijk ik nog één keer achteruit. Met bijna 40.000 unieke bezoekers, 76.626 views, net geen 400 abonnees en 55 posts was het, alvast kwantitatief gesproken, geen slecht jaar voor deze blog.

Niet dat het mijn blogberichten zal beïnvloeden, maar ik keek eens na wat u het voorbije jaar het meest kon bekoren – te oordelen naar het aantal lezers dan toch.

Pfieuw, begrijpt u nu wat ik bedoel als ik regelmatig herhaal dat we ermee moeten oppassen de dingen altijd te willen vatten in kwantitatieve termen? Meten is soms niet-weten.

Dit gezegd zijnde, het artikel dat u dit jaar het vaakst (bijna 5000 keer) aanklikte ging over de sluiting van onze buurtwinkel: Requiem voor een buurtwinkel. Ik wou dat ik het nooit had hoeven schrijven. Sinds de sluiting van onze geliefde ‘Spar’ enkele weken geleden is het voetgangersverkeer in onze straat letterlijk verdwenen. Zittend aan het raam van mijn bureau zag ik hoe de winkel functioneerde als wat Boudewijn Bach een ‘menspomp’ noemt. Die zoog de mensen de straat op en liet hen elkaar tegenkomen. Toevallig, maar dus eigenlijk niet zo toevallig.

Op afstand op twee: Klimaatbewust op vakantie. Ook dat artikel, dat ook in De Standaard verscheen, had ik liever niet geschreven. Het ging over de lijdensweg die nodig was om aan treintickets te geraken voor onze zomerreis naar Hamburg en Kopenhagen. Het doet me eraan denken: van mijn voornemen om ook iets te schrijven over die reis zelf, kwam niks in huis. Wellicht omdat het zo’n meevaller was. Goed nieuws is geen nieuws – ik pleit ook schuldig (en ik voel hier een voornemen voor 2020 opkomen).

Nog een voornemen: iets minder blogstukjes en in ruil een nieuw boek

Op drie: Salarisvragen. Ook deze blog schreef ik uit frustratie, toen het debat over de salariswagen in de aanloop naar de verkiezingen nieuwe diepten bereikte. Ik heb een donkerblauw vermoeden dat ik de inhoud van dit stukje de komende jaren nog enkele keren zal mogen herkauwen. Sommige debatten zijn als de seizoenen – je kunt er alleen niet zo’n lekkere pizza’s van maken.

Het moet zijn dat mijn boosheid u nogal bevalt, want net buiten de top 3 vinden we een stukje dat ik pas op 20 december plengde: Brief aan de minister . Het is mijn aanvulling op de onvolprezen ‘Brieven van Dikke Freddy’. Ook dit thema, mobiliteitsarmoede, zullen we de komende tijd nog wel terug zien komen. Dat is niet eens een voorspelling. Dat is een voornemen.

De top 5 wordt vervolledigd door ‘Monopolie’, alweer een stuk geboren uit verontwaardiging – dit keer over De Lijn en hoe die Chomskygewijs (“Eerst ga je die diensten onderfinancieren voor wat ze worden verondersteld worden te doen. Vervolgens ga je de gebruikers opjutten in hun klachten over die dienst. Zo maak je de geesten rijp voor privatisering. Vervolgens passeren de bedrijven langs de kassa.” – geciteerd in De Wereld Morgen, weliswaar in een artikel over de NMBS) naar de afgrond wordt geleid. Geen voornemen, wel een voorspelling: ook hierop gaan we in 2020 nog meer dan eens terugkomen.

Als tegengewicht voor de populariteit van mijn kwaadheid (en ook uit oprechte bezorgdheid over mijn imago: eigenlijk ben ik best een lieve kerel), ben ik zo vrij uw aandacht te vestigen op enkele positieve stukjes uit 2019. Want geloof het of niet: aan sommige daarvan bewaar ik mijn beste herinneringen van 2019. En als we nu van iets nooit te veel kunnen hebben, dan wel goede herinneringen.

Daarom een bescheiden aanbeveling om toch ook eens de volgende stukjes te willen overwegen:

1. Bankcontact: over hoe de plaatsing van wat gevelbanken de wereld een heel klein beetje verbeterde (en nog verbetert)
2. Heel het jaar vakantie: over hoe een eenvoudig initiatief als een ‘speelstraat’ niet alleen de kinderen maar ook de volwassenen dichter bij elkaar brengt en zorgt voor meer leefkwaliteit.
3. Het Fietsbollennetwerk: een warme oproep om een man die veel heeft betekend voor de renaissance van de fiets in Vlaanderen de eer te geven die hem toekomt.
4. Mechelen, stad van de zonneblussers: soms zijn fata morgana’s gewoon echt.
5. Nieuwe publieke ruimte: over hoe binnen soms ook buiten is – iets waar we, de klimaatverandering indachtig, in de toekomst nog veel meer van zullen nodig hebben. Let op mijn woorden! (maar dat deed u al. Dat bewijzen, nu ja, dan toch wel de cijfers)

Gelukkige nieuwjaar!

Mechelen, stad van de zonneblussers

Een stad die zichzelf een ‘kinderstad’ noemt, is wat aan zichzelf verplicht.

In Mechelen lijken ze dat te hebben begrepen. ‘Mechelen Kinderstad’ slaat er niet alleen op het Speelgoedmuseum vlakbij Mechelen Neckerspoel.

Toen ik gisteren nietsvermoedend hun Grote Markt op struinde, zag ik plots dit beeld:

Gefotoshopt, denkt een 21e eeuwer dan spontaan, maar alle fake news nog aan toe, vooralsnog kunnen ze dat nog niet in real life. Dus kneep ik voor alle zekerheid in enkele pagadders (gehuil, geschreeuw, gejengel) en jawel, ze waren echt.

Blijkt dat ze er een dikke week lang de kinderen letterlijk in het centrum van de belangstelling zetten. Op hun Grote Markt, in het centrum van het centrum. Veel symbolischer kan het niet worden.

Er zijn steden – ik noem geen namen – die op hun Grote Markt nog altijd de auto centraal stellen. Ook symbolisch, als je het mij vraagt.*

Maar terug naar die kinderen. En dat beeld. Het vatte wat mij betreft een beleidsvisie samen die, al dan niet bewust, in één klap komaf maakt met het hitte eiland-effect, mobiliteitsarmoede (zie mijn vorige stukje, Louis Neefs had met zijn vriend Benjamin vandaag wél in zijn thuisstad terecht gekund) en sociale uitsluiting. Want een kleurrijke boel was het en op die paar kneepjes na was het al peis en vree en samenhorigheid.

Niet alleen de kinderen genoten trouwens met volle teugen. Passanten en terrasjesmensen genoten gulzig mee.

Alleen de vlag van het hoofdkwartier van het Vlaams Belang hing er een beetje slapjes bij. Maar dat zal van de warmte zijn geweest.

 

 

*I know, onder die Mechelse Grote Markt zit een knoert van een parking. Maar daarover zei burgemeester Somers een tijdje geleden dat ze daar nu spijt van hadden. Waarom? Dat merk je als je in de ‘aan- en afvoerstraten’ probeert te fietsen.

Surplacen voor beginners

Iets gaan drinken zonder de pedalen te verliezen?

In Mechelen kunnen ze het je garanderen. Op de Schoenmarkt is er tegenwoordig de gezellige koffiebar ‘Bar Klak’ die zijn klanten vast in het zadel zet.

Stationsverhaaltje

 

Niet alle middenstanders zijn zo kortzichtig zich te bezondigen aan koehandel (zie vorig bericht). Er zijn er ook die inzetten op het paard dat ‘openbaar vervoer’ heet.

Ze geven hun etablissementen dan namen die creatiever zijn dan het op het eerste gezicht lijkt. Neem nu de Mechelse stationsbuurt, waar we café ‘Station’ aantreffen. Met die naam smeedt het noch meer noch minder dan een complot met z’n klanten. Het spreidt het bedje voor de leugen-om-bestwil. Hoor hoe het gaat wanneer de gsm rinkelt van Jean, de pendelaar met het notoir droge gehemelte:

– Hallo?

– Zijt ge al onderweg?

– Ja, schat, ik ben al in het Station!

– Ah, fijn! Tot seffens.

Case closed.

Mooi toch? En nog mooier: vooruitziend zoals alleen horeca-uitbaters kunnen zijn, heeft een waard enkele panden verderop z’n kroeg ‘Wagon’ gedoopt, waardoor Jean zonder blozen het thuisfront kan blijven verblijden:

– Hallo?

– Waar zijt ge al, Jean?

– We zijn het Station al uit, schat. Ik zit in de Wagon!

Het zal pas mislopen bij het volgende telefoontje, wanneer Jean in alle eerlijkheid zal toegeven dat hij in Java zit.

Wat mogelijk niet geloofd zal worden.

Voortschrijdend inzicht

Een unicum is het helaas niet: een straat wordt heraangelegd en de maten voor Koning Auto worden te ruim genomen. Resultaat: er wordt te snel gereden in de straat en de voetgangers hebben te weinig ruimte.

Erg, maar meestal blijft de fout dan bestaan tot bij de volgende heraanleg, die soms wel eens enkele tientallen jaren op zich kan laten wachten. Een straat die pas is heraangelegd opnieuw opbreken valt meestal slecht bij de publieke opinie. Niet alleen zijn de verwijten van geldverkwisting nooit uit de lucht, er is ook de publieke bekentenis dat men een fout heeft gemaakt.

Stedenbouwkundigen hebben daar iets op gevonden. Zij spreken niet over fouten (tenzij ze ‘lang geleden’ werden begaan), wel over ‘voortschrijdend inzicht’. Een mooi eufemisme dat de mokkende burger confronteert met de vraag waarover hij eigenlijk zeurt als de overheid slimmer wordt en leert uit haar fouten.

In de Mechelse Onze-Lieve-Vrouwestraat zijn de sporen van zo’n voortschrijdend inzicht nog terug te vinden. Door de parkeerhaakjes een dertigtal centimeter op te schuiven werden de parkeervakken aan weerszijden van de straat naar het midden verlegd. Fraai oogt het niet en voor automobilisten zullen de door tegels en wegsignalisatie uitgezonden  tegenstrijdige signalen best verwarrend overkomen. Maar over het voortschrijdend inzicht van het Mechelse stadsbestuur mogen we ons toch wel verheugen.

Zeker als we ons realiseren dat ook het omgekeerde bestaat. In Begijnendijk bijvoorbeeld presteerde men het om eerst nieuwe stoepen aan te leggen en zebrapaden te schilderen en die nadien doodleuk terug aan de automobilisten te geven. Terugschrijdend inzicht dus. Al kunnen we het natuurlijk ook gewoon ‘domheid’ noemen.

 

PS. Mijn excuses voor de ongewenste link in dit artikel. Het resultaat van een virus? Wie weet hoe er komaf moet mee worden gemaakt, mag het mij laten weten. Het zou voortschrijdend inzicht zijn dat zeer geapprecieerd zou worden.