(C)lockdown

Daar zitten we dan. Aan de rand van een nieuwe lockdown, al hoedt iedereen zich ervoor het zo te noemen. Een Clockdown dan maar? Vanaf morgen kennen we in deze provincie een avondklok.

De jongste jaren hield ik er al ergens rekening mee dat ik het fenomeen nog zou beleven. Maar zo snel had ik het niet verwacht.

De rechtvaardiging ervan is mij ook niet geheel duidelijk. Vermijden dat mensen na sluiting van de cafés feestjes bouwen op het publiek domein?

Zeker buiten de Grote Stad lijkt het me dan een disproportionele maatregel. En een selectieve, gezien intussen de vliegtuigen op de luchthaven van Deurne ongestoord storend mogen aan- en afvliegen.

Maar ik bekijk het van de zonnige kant (te meer daar die van de maan ons voortaan ontzegd wordt).

Wat mij betreft is met deze clockdown het belangrijkste argument tegen een veralgemening van het alcoholslot definitief onderuit gehaald – te meer daar dat argument gewoonlijk uit de hoek kwam van waar nu die avondklok is gekomen.

Wat dat argument was? Dat door een veralgemeend alcoholslot “iedereen wordt gestraft omdat enkelen zich niet aan de regels houden”.

Sowieso was dat een beetje met de haren getrokken. Bij een avondklok wordt inderdaad iedereen gestraft (want beperkt in zijn bewegingsvrijheid), terwijl bij een veralgemeend alcoholslot de nuchtere chauffeur zijn gewone gangetje kan gaan. Niks straf, wel een beloning: meer verkeersveiligheid en dus minder slachtoffers.

Maar kennelijk is de ene pandemie de andere niet. Anders konden provinciegouverneurs in wier provincie er opmerkelijk veel verkeersslachtoffers vallen (en laat de Provincie Antwerpen nu toevallig in dat geval zijn) zomaar een alcoholslot opleggen of, ik zeg maar wat, horecazaken sluiten die zich niet aan de wet op de beteugeling van de dronkenschap houden.