Een ballonnetje doorgeprikt

Autoreclame op autovrije pleinen, het lijkt een slechte gewoonte te worden. In ieder geval is het geen toeval, niet alleen omdat er daar praktisch gesproken nog de ruimte voor is, maar ook en vooral omdat de publiciteit voor de auto er het geloofwaardigst is.

Op plaatsen waar auto’s bumper aan bumper aanschuiven, op zoek naar een plaats om te parkeren dan wel in de bedrogen verwachting snel te kunnen doorrijden, is de mythe ‘mijn auto mijn vrijheid’ nu eenmaal overduidelijk een mythe – en dus veel minder bruikbaar als reclame.

In de kerstperiode zorgde Renault in het midden van de ‘autovrije’ Groenplaats in Antwerpen voor een knap staaltje marketing. De ingrediënten: een knalrode Renault Captur, een doorzichtige ballon, enkele kerstbomen, een stel luchtblazers die permanent de dreiging van een elektrische blackout tartten, en wat opwaaiende nepsneeuw.

Daarmee werd subtiel geappelleerd aan de zoete jeugdherinnering die velen van ons bewaren aan de in een glazen bol gevangen Lourdesgrot of, in de minder devote families, een Zwitsers alpenlandschap in de glazen kast bij de grootouders en de, zelfs als het ging om het seculiere landschapje, sacrale momenten waarop je die als kind in de hand mocht houden en er voorzichtig mee schudden: zelf beslissen of het zou sneeuwen of niet, het was een heel klein beetje God zijn.

Toekomstige Captur-eigenaars mogen er ook van dromen een heel klein beetje God te zijn. Afgesloten van de reële wereld, opgesloten in hun eigen microwereld kunnen ze stoeien in de sneeuw en de vrije natuur, niet gehinderd door andere auto’s, laat staan overstekende voetgangers of fietsers. Ongaarne geef ik het toe, maar het is een droom van een sprookjesachtige schoonheid.

Alleen wie er iets langer bij stilstaat (en helaas kan dat, op zo’n autovrij plein), ontdekt de wrange symboliek die erin besloten ligt: hoe de klimaatverandering letterlijk wordt buitengesloten, ontkend en vervangen door een artificieel microklimaat en hoe een echte chauffeur in zo’n ballon binnen luttele minuten zou stikken in z’n eigen uitlaatgassen.

Zelf beslissen hoe je aan je einde komt, het is ook een manier om je een heel klein beetje God te voelen.