Sprakeloos

Mag een blog over mobiliteit zwijgen op dagen als deze? Of moet hij zwijgen?

Zwijgen zou ten onrechte de indruk kunnen wekken dat wat gebeurd is ons koud laat.

Dus moeten we iets zeggen. Maar wat?

Het paradoxale: dat we er geen woorden voor hebben? Of het vanzelfsprekende: dat we meeleven met alle getroffenen? Dat zijn er in dit geval heel veel: alle landgenoten en ontelbaren buiten dit land voelen mee in de pijn en het verdriet. Zelden was zo duidelijk wat verkeersongevallen te weeg brengen. Het gaat nooit om alleen maar de slachtoffers in de statistieken. Het gaat om vele malen meer mensen in concentrische cirkels daarrond: de ouders, broers, zussen, grootouders, vrienden, kennissen en in dit geval miljoenen onbekenden die plots eraan herinnerd worden wat écht waardevol is in de wereld.

Misschien klinkt het belerend (maar het is net zo goed voor mezelf bedoeld), maar zou het niet zin-gevend zijn mochten we uit het drama in Zwitserland de les trekken dat, als kinderen het hoogste goed zijn in onze maatschappij (en ik schrijf dit met het grootste respect voor de volwassen slachtoffers), we ons er in het verkeer ook naar moeten gedragen?

Ik ben niet naïef. Ik weet ook wel dat die les zal slijten. Er is meer nodig dan moraliserend gepraat (maar soms kan dat echt wel op z’n plaats zijn – als we dat niet geloven kunnen we ons hele opvoedingssysteem wel inpakken) om tot een duurzaam veilige samenleving te komen. Maar als ze nu toch al eens enkele weken kon blijven hangen…We zouden vele soortgelijke, maar door hun spreiding veel minder opvallende, drama’s kunnen vermijden.

Zou het, met andere woorden, niet troostend zijn voor de families van de slachtoffers mocht over een jaar of wat bij de analyse van de statistieken kunnen worden gezegd: ‘sinds het drama in Zwitserland werd er voorzichtiger gereden op onze wegen en daardoor daalde het aantal ongevallen spectaculair’?

Misschien?