Kavelliefde

Zondag organiseerden we met Groen!Open een informatiewandeling voor de bewoners van "achter de roet" zoals ze in Herentals zeggen: de bewoners van Wuytsbergen, Ekelen en omgeving. Die buurt gaat de komende jaren een metamorfose ondergaan. Van overwegend groen zal ze over enkele jaren overwegend baksteenrood zijn. Concreet: waar er nu nog plaats is voor kinderen om te ravotten, zullen binnen afzienbare tijd woningen staan.

Het probleem is dat de hele trits projecten, hier een hapje, daar een beetje en nog enkele grote beten toe, mondjesmaat aan de mensen geserveerd wordt (om maar eens in de beeldspraak te blijven). Vandaag hier een openbaar onderzoek, volgende maand ergens anders – vaak niet eens opgemerkt door de mensen die niet met hun neus op het gele bord met zwarte letters wonen. Zo verdubbelt de bebouwing en de bewoning in het gebied haast ongemerkt – tot de file voor de gesloten spoorwegovergang heel lang is geworden, de speelruimte van de kinderen verdwenen is en er geen andere mogelijkheid meer bestaat dan de hond uit te laten in het achterliggende natuurgebied. Wat niet mag – en dat is dan de schuld van de Groenen…

Meer dan honderd mensen hadden een zondagmiddag veil om naar het weinig opbeurende verhaal over de verkavelingsplannen in hun stukje Herentals te komen luisteren. En wat opviel was de grote gelatenheid, de berusting, ja de fataliteit die bij sommigen overheerste: hier is toch niks meer aan te doen, dit is al lang in kannen en kruiken. Blijkbaar geloven mensen niet erg in openbare onderzoeken en de kans dat er met hun bezwaren rekening wordt gehouden. En dat is toch bijzonder jammer, want een teken dat zelfs onze gemeentelijke democratie aan geloofwaardigheid heeft ingeboet.

In de krant sprak schepen van ruimtelijke ordening Van Olmen sussende woorden: "Onze dienst heeft de opdracht gekregen de projecten in hun totaliteit te bekijken." Ik wou het graag geloven, maar op de Gecorovergadering van gisteravond was daar alvast niets van te merken. Integendeel, onze stedenbouwkundige liet vooral zijn hulpeloosheid blijken en betreurde samen met de Gecoroleden dat de aanvragen op perceelsniveau worden behandeld in plaats van oog te hebben voor het grotere geheel. 

Overigens was er niet alleen slecht nieuws voor Wuytsbergen. Een ander dossier dat de Gecoroleden onder ogen kregen betrof de aanvraag van een bekende wasserij om in natuurgebied (u leest het goed) te mogen uitbreiden. De redenering die voor zonevreemde bossen geldt ("voor de bijl, niks aan te doen, het is woonzone!") blijkt omgekeerd niet te gelden: een bedrijf dat wil uitbreiden moet dat kunnen, natuurgebied of niet. Zo wordt er al gemarchandeerd met ons Gemeentelijk Ruimtelijk Structuurplan voor het goed en wel is goedgekeurd. Wie dacht dat de tijd van het arrangeren ver achter ons lag, mag zijn mening stilaan gaan herzien. De Nieuwe Politieke Cultuur mag dan een overdrijving zijn geweest, ik walg van de Oude Politieke Cultuur die nu opnieuw opgeld maakt, nu eens onder de naam ‘goed bestuur’ dan weer onder het mom van ‘gezond verstand’. Het wordt almaar moeilijker om aan mijn kinderen uit te leggen waarom de dingen zijn zoals ze zijn.